مام رضا (ع) در مورد فرق مشخص سخاوتمند و بخیل
فرموده اند: شخص بخشنده از غذای مردم می‌خورد تا از غذایش دیگران بخورند.
اما شخص بخیل از خوردن غذای مردم خودداری می‌کند تا از غذای او دیگران نیز
نخورند.
آن حضرت در مورد فوائد و دست آوردهای سخاوت می‌فرمایند: شخص
بخشنده به خداوند و بهشت و به مردم نزدیک است و از آتش جهنم دور است و در
مقابل انسان بخیل و تنگ نظر از بهشت و رضای الهی و مردم دور است و به جهنم
نزدیک است. و اضافه فرمود که: سخاوت درختی است در بهشت که شاخه‌های آن در
این دنیاست هر کس به یکی از شاخه‌های درخت سخاوت آویزان شود او را به سوی
بهشت خواهد کشید، بخل و خساست نیز ریشه در جهنم دارد که شاخه هایش به دنیا
کشیده شده و هر کس از شاخه‌های آن آویزان شود او را به سوی دوزخ می‌کشاند.
امام
رضا (ع) در مورد عظمت و شکوه و آثار سخاوت به گفتگوی پیامبر (ص) با فرزند
حاتم طائی اشاره کرد و بیان می دارند: پیامبر اسلام به عدی بن حاتم گفت: از
پدرت عذاب شدید جهنم برداشته شد و این به خاطر خصلت زیبای سخاوت در او
بود. آن بزرگوار بر این باور بود که: جوان سخاوتمند گنهکار در نزد خداوند
بهتر از سالمند عابدی است که بخیل است.
علاوه بر این احسان کردن و
رسیدگی به دیگران بهترین شیوه‌ی رسیدن به خداست. از این رو امام رضا (ع)
می‌فرمود: هیچ وسیله‌ای مثل غذا دادن به مردم و ذبح گوسفندان و سایر
حیوانان حلال گوشت برای اطعام به دیگران، انسان را به خداوند متعال نزدیک
نمی‌گرداند.